Ah güzel Ahmet abim benim,
İnsan yaşadığı yere benzer,

O yerin suyuna, o yerin toprağına benzer,

Suyunda yüzen balığa,

Toprağını iten çiçeğe,

Dağlarının, tepelerinin dumanlı eğimine,

Konya’nın beyaz, Antep’in kırmızı düzlüğüne benzer,

Göğüne benzer ki, gözyaşları mavidir,

Denize benzer ki, dalgalıdır bakışları.

Evlerine, sokaklarına, köşebaşlarına

Öylesine benzer ki,

Ve avlularına (Bir kuyu halkasıyla sıkıştırılmıştır kalbi)

Ve sözlerine (Yani bir cep aynası alım-satımına belki)

Ve bir gün birinin adres sormasına benzer;

Sorarken, sorarken üzünçlü bir görüntüsüne.

Camcının cam kesmesine, dülgerin rende tutmasına

Öyle bir cıgara yakımına, birinin gazoz açmasına,

Minibüslerine, gecekondularına,

Hasretine, yalanına benzer.

Anısı işsizliktir,

Acısı bilincidir.

Bıçağı, gözyaşlarıdır kurumakta olan

GÜLEMİYORSUN YA; GÜLMEK, BİR HALK GÜLÜYORSA GÜLMEKTİR!

Ne kadar benziyoruz Türkiye’ye Ahmet abi…

Edip Cansever

Depremin üzerinden iki hafta geçti. Ömrümde, nice iki haftalar geçirdim; bu, ömürden ömür aldı. Akıl ve mantık çerçevesinde onlarca fikir beyan edebilirim. Okuduklarımdan, öğrendiklerimden, deneyimlerimden; keşkeler, tedbirler, olasılıklar, alınacak dersler, fakatlar sıralayabilirim. Hiç gereği yok! 10 yaşındaki çocuklar, gerçekçi düşüncelerin yanı sıra, en billur merhametini de, avuçlarını sıkmadan tutuyor bu zamanda…Gözünü kapatanlar, kulağını tıkayanlar, sesini kısanlar dahi her şeyin farkında. Büyükler, her şeyin farkında!

Ülkem acı içinde…

Aklı selim kelimelerim tükendi.

Uyu, uyan, çok sık uyan, irkilerek uyan, düşüncelerle uyan, rüya değilmiş diye uyan, yüzün gözün şişmiş uyan, hiç uyumamış gibi uyan…

Duygusal bir çöküntü, yüzyıllık acı bu…

Hayat, normale dönmek zorunda. Bu hafta itibariyle gözle görülür rutinler daha da devam edecek. Birileri normalini yitirmişken, normale dönmek adına anormalleşmek, akıl- merhamet kârı değil (benim için). Bir müddet yenilenler, içilenler, gidilen cafcaflı mekânlar gösterime sunulmasa da olur. Hatta, yok olmayız yahu; bir müddet kahrolarak, zarurî hayatın kıyısından, köşesinden geçerek…

Müziksiz günüm geçmez derken, günler olabiliyormuş. Bugün başa aldım, aldım dinledim; Ahmet Kaya’dan, “Olmasaydı Sonumuz Böyle”yi.

Gecenin soğuk ve uzun olduğu vakitlerdeyiz… Çocuklar, çocuklar, çiçek gibi çocuklar var. Geceler aydınlık olacak, hava ısınacak, çiçekler kocaman bir bahçe olacak. Biraz zaman…