Kastamonu’ya taşındığım ilk gün en yakın büfeye uğrayıp alışveriş yaptım. Kuzeykent’te Irmak Yapı’nın yanındaki Cumhuriyet Büfe’den bir de yerel gazete vermesini rica ettim. Kastamonu Gazetesi’ni uzattı bana.

Tasarımı sade ve hoş, kağıdı kaliteli, içinde buram buram Kastamonu kokan gazete sayesinde, henüz lise öğrencisiyken, Kastamonu’yu Kastamonu Gazetesi’nden tanıdım evvela. Kastamonu Gazetesi’ni okuma alışkanlığım yıllarca da devam etti. Mustafa Afacan’ın yazılarını kesip saklamışlığım vardır hatta.

Nice zaman sonra Cemil-Melih Özel ağabeylerle tanışma şansına eriştim. Satırlardaki memleketi dillerinden dinledim birçok kez. Kısa sohbetlerde çok şey öğrendim onlardan, ne mutlu. ‘Okul’ idi yani Özel’lerin Kastamonu Gazetesi, iyi bir öğrenciye.

2022’nin son gününde, Kastamonu Gazetesi yazısının altındaki ‘El değişikliği, veda ve teşekkür’ başlıklı iki sütun 20 satırlık bir yazıyla veda etti Özel ailesi.

Doğanın kanunu; doğma, büyüme ve ölme. Kanun dinlemiyor bu kez Özel’lerin Kastamonusu. Doğdu, büyüdü ama asla ölmeyecek. Afacan’ın ifadeleriyle ‘Gönül sayfası’ gönüllerde daim açık kalacak; Gözde en son okuduğu kitabı söylemeye devam edecek, ‘nokta’sının altındaki virgül daim bizi selamlayacak; Karasalihoğlu’nun ‘Sen hiç Kastamonu Gazetesi okudun mu?’ sorusu fütürist turnusolu olacak.

İyi ki varsın, iyi ki hayatımıza dokunmuşsun Cemil-Melih Özel ağabeyler; iyi ki vardın “Özellerin Kastamonu”su.